Κάθε ζευγάρι έχει: εσύ, εγώ κι εμείς ,δύο άτομα , τρία μέρη ,το καθένα σημαντικό ,το καθένα με τη δική του ζωή. Καθένα καθιστά το άλλο περισσότερο υπαρκτό. Έτσι εγώ σε κάνω περισσότερο υπαρκτό, εσύ με κάνεις περισσότερο υπαρκτή, εγώ κάνω εμάς περισσότερο υπαρκτούς, εσύ μας κάνεις περισσότερο υπαρκτούς, και οι δύο μαζί κάνουμε ο ένας τον άλλο περισσότερο υπαρκτό.
Για να συνεχίσει η αρχική αγάπη να ανθίζει σε ένα ζευγάρι εξαρτάται από το αν και κατά πόσο οι δύο σύντροφοι συμβάλλουν στη λειτουργία των τριών μερών. Ο τρόπος που λειτουργούν αυτά τα τρία μέρη ,αποτελεί μια πλευρά της διαδικασίας ,η οποία παίζει ρόλο σε κάθε ζευγάρι. Για παράδειγμα ,τα ζευγάρια χρειάζονται να πάρουν αποφάσεις για πράγματα που κάνουν μαζί τώρα και που ,πρώτα, τα χειριζόταν ο καθένας μόνος του ,όπως λεφτά, τροφή, διασκέδαση, δουλειά. Από την αγάπη αρχίζει ο γάμος αλλά από την καθημερινή συζυγική ζωή, τις διαδικασίες της, καθορίζεται η λειτουργία του.
Για να ανθίσει μια σχέση πρέπει να υπάρχει χώρος και για τα τρία μέρη και κανένα μέρος να μην κυριαρχεί. Κάθε μέρος έχει την ίδια αξία με τα άλλα. Όταν ένα από τα τρία μέρη δεν αναγνωρίζεται, καταπιέζεται, ή παραγκωνίζεται, η θετική φύση στη σχέση εξαφανίζεται.(Virginia Satir, 1988)
Στο καινούριο του βιβλίο, να βλέπεις στον έρωτα, ο Jorge Bucay, αναφέρεται στον ενδιάμεσο χώρο με έναν εξαιρετικό τρόπο. Λέει χαρακτηριστικά μιλώντας για το τάνγκο. Το τάνγκο είναι ένας χορός αγκαλιασμένου ζευγαριού, σε μια αγκαλιά που είναι στήριγμα, όχι πίεση. Αγκαλιά σημαίνει δίνω με τα χέρια ανοιχτά , κι όποιος δίνει με τα χέρια ανοιχτά παίρνει με όλο του το σώμα. Έτσι ενωμένα τα δύο μέλη μετακινούνται στο χώρο –αλλά όχι έναν οποιοδήποτε χώρο. Το αντίθετο: ένα χώρο που δημιούργησαν οι δυο τους. Όπως λένε οι Ντίνσε’’το τάνγκο διαψεύδει τα μαθηματικά γιατί ένα κι ένα δεν κάνει δύο αλλά ένα που είναι το ζευγάρι ,ή τρία , γιατί είναι αυτός ,αυτή κι ένα τρίτο σύνολο’’. Ένα ή τρία ,ναι .Δύο, ποτέ!
‘Eνα ζευγάρι είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών του. Υπάρχει και ένα τρίτο μέρος που είναι η σχέση, μια οντότητα από μόνη της, αυτή που δημιουργεί το όριο και στηρίζει τα άτομα όταν γίνονται ευάλωτα. Η κοινή συμβίωση δύο ατόμων δημιουργεί ένα νέο σύνολο, το ζευγάρι που δεν είναι το άθροισμα των αναγκών των δύο μελών αλλά μια νέα δυναμική κατάσταση που προκύπτει από την αλληλεπίδραση των μελών και την πίεση για την κάλυψη ατομικών αναγκών μέσα από αυτή την σχέση.(Θεραπεία ζεύγους, Νίκος Βαιδάκης)
Και ας μη ξεχνάμε ότι ο καλύτερος και ακριβέστερος από όλους τους καθρέφτες είναι η σχέση του ζευγαριού: είναι ο μοναδικός δεσμός στον οποίο μπορούν να καθρεφτιστούν από κοντά οι χειρότερες και οι καλύτερες πλευρές μου.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να κλείσω με ένα αγαπημένο απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν ΄΄Ο προφήτης’’, όπου περιγράφει με τον δικό του τρόπο την αγάπη και το γάμο
Αλλά αφήστε εκεί να υπάρξουν κενά στην ένωση σας.
Κι αφήστε τους ανέμους των ουρανών να χορεύουν ανάμεσα σας.
Αγαπάτε ο ένας τον άλλο , αλλά μη φτιάχνετε δεσμά αγάπης:
Αφήστε την καλύτερα να γίνει μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών σας.
Γεμίζετε ο ένας του άλλου το κύπελλο, αλλά μην πίνετε από το ένα κύπελλο.
Δίνετε ο ένας στον άλλο από το ψωμί σας, αλλά μην τρώτε από το ίδιο καρβέλι.
Τραγουδάτε και χορεύετε μαζί και να χαίρεστε , αλλά αφήνετε τον καθένας σας να μένει μόνος,
Ακριβώς όπως οι χορδές ενός λαγούτου είναι μόνες ενώ ταυτόχρονα παίζουνε στον ίδιο τον σκοπό.
Δίνετε τις καρδιές σας ,μα όχι ο ένας στου άλλου τη φύλαξη.
Γιατί μονάχα το χέρι της ζωής μπορεί να περικλείσει τις καρδιές σας.
Και να στέκεστε μαζί μα όχι πολύ κοντά ο ένας στον άλλο:
Γιατί οι κολόνες του ναού στέκονται σε απόσταση κι η βελανιδιά και το κυπαρίσι δε φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.